محمدحسین جواری؛ الله شکر اسداللهی؛ فاطمه سکوت جهرمی
چکیده
چکیده:ژئوپوئتیک، نظریهی نوظهور نقد ادبی و هنری ست که به اهمیت و نقش مکان در آثار ادبی و هنری میپردازد. ژئوپوئتیک رویکردی باز و بینارشتهایست. این رویکرد علاوه بر تلفیق ادب و جغرافیا با علوم و رشتههای دیگر نظیر فلسفه، با کوچگرایی (نومادیسم) در ارتباط است. اگرجه این رویکرد نوظهور است اما پشتوانه فلسفی و تاریخی عمیقی دارد و نشان ...
بیشتر
چکیده:ژئوپوئتیک، نظریهی نوظهور نقد ادبی و هنری ست که به اهمیت و نقش مکان در آثار ادبی و هنری میپردازد. ژئوپوئتیک رویکردی باز و بینارشتهایست. این رویکرد علاوه بر تلفیق ادب و جغرافیا با علوم و رشتههای دیگر نظیر فلسفه، با کوچگرایی (نومادیسم) در ارتباط است. اگرجه این رویکرد نوظهور است اما پشتوانه فلسفی و تاریخی عمیقی دارد و نشان میدهد که پایه گذارانش مطالعاتی عمیق بر علوم شرق و غرب داشته اند.ژئوپوئتیک دیدگاهیست که میتواند نشان دهد چرا مکان در داستانی اهمیت ویژهای دارد و کارکرد آن چیست. در این پژوهش سعی بر آن داریم که علاوه بر معرفی ژئوپوئتیک، خوانشی ژئوپوئتیکی از داستان گلهای زوال، اثر پاتریک مودیانو ارائه دهیم و به این سوال پاسخ دهیم که نام های پیوستهی مکان در داستان پاتریک مودیانو چه نقشی در داستان ایفا میکنند؟ و چگونه مکانها به شخصیت داستان کمک میکند تا او به شناخت بیشتری از خود و دیگری دست یابد؟واژه های کلیدی: ژئوپوئتیک، پاتریک مودیانو، مکان، شناخت خود.
وحید نژاد محمّد؛ محمد کیانی دوست
دوره 15، شماره 20 ، اردیبهشت 1397، ، صفحه 245-274
چکیده
داستانها نیز همچون اسطوره ها میتوانند بکمک فرآیند تفسیری، واکنشهای درونی و پدیدههای فردی و اجتماعی را نشان دهند. شناخت تصاویر داستانی و کاوش در ابعاد ذهنیتی، زیستی و تاریخی نویسندگان قرن بیستم فرانسه میتواند علل ساختاری فضای داستانی و خلاقیتی آثار آنها را نمایان کند. در این کنکاش، بهرهگیری از سازه ها و کُهن الگوهای ناخودآگاه ...
بیشتر
داستانها نیز همچون اسطوره ها میتوانند بکمک فرآیند تفسیری، واکنشهای درونی و پدیدههای فردی و اجتماعی را نشان دهند. شناخت تصاویر داستانی و کاوش در ابعاد ذهنیتی، زیستی و تاریخی نویسندگان قرن بیستم فرانسه میتواند علل ساختاری فضای داستانی و خلاقیتی آثار آنها را نمایان کند. در این کنکاش، بهرهگیری از سازه ها و کُهن الگوهای ناخودآگاه جمعی برای بررسی تار و پود و رویدادهای سازندهی داستان «تصادفِ شبانه» اثر پاتریک مودیانو میتواند اَشکال نمادین و روانیِ داستان را از یکسو در بستر طبیعت ذهنی و جمعی بشر، و از سوی دیگر در بستر روایت و تجارب نمادین نشان دهد. در واقع، مولف، با بازی «زمان» و «مکان» در روایت، و با طرحِ کُهن الگوی کودک گمشده، تصویری از هویت گمشده و حافظه خود را به نمایش میگذارد.
