زکریا بزدوده؛ امیرعلی نجومیان
دوره 3، شماره 2 ، شهریور 1390
چکیده
ادبیات پساآپارتایدی آفریقای جنوبی، که به زعم بعضی از نظریه‌پردازان شاخه‌ای از ادبیات پسااستعمارگری است، جایگاه خاصی در مطالعات هویت دارد زیرا با تغییر از نظام آپارتایدی به پساآپارتاید، همان‌گونه که فرانتس فانون باور دارد، گونه‌ای از انسان (آفریکانرهای سفیدپوست) جای خود را به گونه‌ای دیگر (بومیان سیاه پوست) داده‌است. این تغییر، ...
بیشتر
ادبیات پساآپارتایدی آفریقای جنوبی، که به زعم بعضی از نظریه‌پردازان شاخه‌ای از ادبیات پسااستعمارگری است، جایگاه خاصی در مطالعات هویت دارد زیرا با تغییر از نظام آپارتایدی به پساآپارتاید، همان‌گونه که فرانتس فانون باور دارد، گونه‌ای از انسان (آفریکانرهای سفیدپوست) جای خود را به گونه‌ای دیگر (بومیان سیاه پوست) داده‌است. این تغییر، تاثیرات اجتماعی مختلفی را به جا گذاشته‌است که از آن جمله می‌توان ظهور گفتمان و روایتی با محوریت هویت و فاعلیت آفریکانرها در ادبیات دوره پساآپارتاید را نام برد. آفریکانرها، حتی آن دسته که در مبارزه علیه نظام آپارتاید مشارکت فعال داشته‌اند، در دوره‌ی پس از انتخابات آزاد 1994 در آفریقای جنوبی نسبت به هویت و جایگاه اجتماعی خود دچار نوعی ترس و تردید گشته‌اند که این امر در روایتهای ادبی و غیرادبی آنان به خوبی نمایان است. پژوهش حاضر به بررسی این مساله با استفاده از نظریه‌های موجود در مورد هویت در یکی از روایتهای داستانی متاخر و معروف آندره برینک، زندگیهای دیگر (2008)، پرداخته‌است تا به این نتیجه برسد که رمان‌های پساآپارتایدی آندره برینک، علیرغم تلاش او در سال-های قبل از 1994 برای مبارزه با آپارتاید، حاوی روایت‌هایی‌اند که حول محوریت آفریکانرها به مثابه‌ی قومی که هویت او در خطر است می‌چرخند.
